Indeks
Słownik Longmana określa empatię jako "możliwość lub stan wyobrażenia sobie siebie jako innej osoby i dzielenia z nią jej myśli i odczuć". To zdolność wczucia się w świat innej osoby tak, jakby był on naszym własnym światem, jednak z zastrzeżeniem "tak jakby".
Ciepło, nazywane bezwarunkowo życzliwym spojrzeniem, akceptacją, to respektowanie człowieka, szanowanie go za jego niepowtarzalność i indywidualność.
Autentyczność, inaczej prawdziwość, to swobodny sposób porozumiewania się, bezpośredniość, szczerość, pozostanie sobą bez udawania. Zachęca się tym samym drugą osobę, by w stosunku do nas też była szczera i autentyczna, nie udawała i niczego nie ukrywała.
Reasumując, najczęstszym skutkiem braku związków społecznych, w tym związków z rodziną, jest poczucie osamotnienia, częste bądź powtarzające się, bądź intensywne na tyle, by sprawiać, że jednostka staje się podatna na pojawianie się u niej zaburzeń emocjonalnych. U osób z poczuciem osamotnienia ulega obniżeniu zdolność do akceptacji, efektywnego działania, występują trudności w funkcjonowaniu osobistym, zawodowym i społecznym. Najważniejsze okazują się tu związki interpersonalne w rodzinie. Pomoc będzie więc nakierowana na pracę z rodziną, naprawę jej wewnętrznego funkcjonowania, poprawę kontaktów między poszczególnymi członkami rodziny. W rodzinie, w której występują małoletnie dzieci (a takich w szczególności ta praca dotyczy), winą za zjawisko osamotnienia dziecka obarcza się dorosłych – to oni wszakże powinni realizować zadania nałożone na nich w związku z faktem bycia rodzicami.
W pracy tej nie pisałam o rodzinach niepełnych, patologiach, rozwodach, ale chciałam zajrzeć w głąb z pozoru poprawnie funkcjonujących rodzin, rodzin, w których rodzice pracują, dzieci codziennie chodzą do szkoły, i dobrze się uczą, w lodówce jest zawsze coś do chleba. Taka rodzina zaspokaja potrzeby biologiczną, ekonomiczną, ale czy w każdej jest czas na codzienną rozmowę o tym, co dziecko przeżyło w szkole, czego się nauczyło? Czy rodzice dają mu szansę ekspresji własnych emocji? Czy dziecko ma pewność, że w przypadku choroby, wypadku, będzie miało oparcie w tacie, ciężko na co dzień pracującym?
Mam nadzieję, że aspekty, na które zwróciłam uwagę w tej pracy, posłużą jako refleksja nad postawami rodzicielskimi dorosłych, którzy chcą poprawić więzi we własnych rodzinach. Zdaję sobie sprawę, iż okazji do pomocy takim rodzinom jest niewiele, ponieważ rzadko zdarza się, by ktoś zwracał się o pomoc ze względu na niewłaściwe funkcjonowanie rodziny. Jednakże problem ten może być składową większego problemu, elementem, na który warto zwrócić uwagę podczas pracy pracownika socjalnego. Ta praca to także refleksja nad kształtem przyszłości młodej osoby, która staje u progu dorosłego życia i wyborem dróg i sposobów budowania własnej rodziny, bez powielania błędów i potknięć starszego pokolenia.
